Tezy orzeczenia:

1. Lokalem mieszkalnym w rozumieniu powołanego przepisu będzie lokal, który spełnia odpowiednie wymogi powierzchniowe, jest odpowiednio wyposażony w urządzenia techniczne i znajduje się w odpowiednim stanie technicznym, ale też jest przyznany na stałe, a nie na czas określony. Zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych w sposób czasowy przewidziano jedynie dla strażaka w służbie przygotowawczej w formie kwatery tymczasowej. Jest to rozwiązanie stosowane okresowo, do czasu nabycia pełnych uprawnień strażackich. Wyjątek od podanej zasady wprowadza przepis art. 82 ust. 4 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej stanowiąc, iż strażakowi przeniesionemu do służby w innej miejscowości, który w poprzednim miejscu pełnienia służby nie zwolnił zajmowanego lokalu mieszkalnego lub domu, o którym mowa w ust. 1, można przydzielić tymczasową kwaterę według przysługujących norm bez uwzględnienia zamieszkałych z nim członków.

2. Zgodzić należy się z twierdzeniem organu, iż ustawodawca nie określił w ustawie o Państwowej Straży Pożarnej definicji "lokalu mieszkalnego", jednak w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz tymczasowych kwater przeznaczonych dla strażaków Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. Nr 4, poz. 13 ze zm.) określono, co należy rozumieć pod pojęciem kwatery tymczasowej. Zgodnie z § 13 ust. 1 tego rozporządzenia, na tymczasowe kwatery dla strażaków przeznacza się lokale mieszkalne, pokoje gościnne, pokoje w hotelu lub w bursie albo pomieszczenia mieszkalne usytuowane w budynkach przeznaczonych na cele służbowe lub na terenie obiektu zamkniętego, o należytym stanie technicznym i sanitarnym. Z tego przepisu wprost wynika, iż lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy o Państwowej Straży Pożarnej może być przeznaczany na kwaterę tymczasową (tylko na czas określony), lecz jeżeli lokal mieszkalny jest usytuowany w budynku przeznaczonym na cele służbowe lub na terenie obiektu zamkniętego, a z takim lokalem mieszkalnym mamy do czynienia w niniejszej sprawie, to nie może on być kwalifikowany jako lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy, a jedynie jako kwatera tymczasowa. Przyznanie prawa do kwatery tymczasowej nie pozbawia strażaka prawa do ubiegania się o przyznanie właściwego w rozumieniu ustawy lokalu mieszkalnego, a zatem nie może pozbawiać również uprawnienia ekwiwalentnego - równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.

3. Stosownie do treści § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 stycznia 1998 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania strażakom Państwowej Straży Pożarnej równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego i równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych zasad ich wypłaty i zwrotu stanowi, iż równoważnika za brak lokalu mieszkalnego nie przyznaje się strażakowi, jeżeli bezzasadnie odmówił przyjęcia lokalu mieszkalnego odpowiadającego przysługującym mu normom zaludnienia, z pełnym wyposażeniem. W niniejszej sprawie wskazany przepis nie ma zastosowania. Skarżącemu bowiem nie był proponowany lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, tylko kwatera tymczasowa.

4. Zdaniem Sądu, we wskazanym stanie faktycznym i prawnym organy nadzoru obu instancji dokonały błędnej interpretacji przepisu § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 stycznia 1998 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania strażakom Państwowej Straży Pożarnej równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego i równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych zasad ich wypłaty i zwrotu. Powołany przepis, zastosowany wprost (przepis jest przejrzysty i czytelny przy zastosowaniu wykładni gramatycznej), bez potrzeby stosowania wykładni funkcjonalnej czy systemowej, nie uprawnia do twierdzenia, że odmowa przyjęcia kwatery tymczasowej w miejsce lokalu mieszkalnego (w rozumieniu ustawy), stanowi podstawę do pozbawienia strażaka w służbie stałej równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego. Naruszenie zaś w niniejszej sprawie powołanego przepisu posiada charakter kwalifikowany z art. 156 § 1 pkt 2 kpa.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

         Dnia [...] listopada 2010 r. R.R. wystąpił do [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] z dnia [...] maja 2001 r. Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w A., wstrzymującej R.R. wypłatę równoważnika za brak lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby. R.R. wskazał na wystąpienie przesłanki nieważności decyzji wymienionej w art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). W ocenie strony Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w A. dokonał błędnej wykładni przepisu § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 stycznia 1998 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania strażakom Państwowej Straży Pożarnej równoważnika pieniężnego za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego i równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych zasad ich wypłaty i zwrotu (Dz. U. Nr 15, poz. 67), poprzez: - przyjęcie przez Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w A. błędnej wykładni pojęcia "lokalu mieszkalnego", co w konsekwencji poprzez proponowanie lokalu mieszkalnego mieszczącego się w budynku służbowym strażakowi mianowanemu na stałe w żadnym razie nie zamierzało do realizacji założonego przez ustawodawcę celu określonego w art. 74 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 667 ze zm.), ponieważ stronie mógł być przydzielony jedynie lokal mieszkalny a nie tymczasowa kwatera.

         Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] odmówił uwzględnienia żądań strony ze względu na brak podstaw prawnych do stwierdzenia nieważności decyzji.

        Pismem z dnia [...] grudnia 2010 r. R.R. odwołał się od powyższej decyzji do Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, jednocześnie wnosząc o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] z dnia [...] maja 2001 r. Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej

         Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 83 ust. 5 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 667 ze zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] grudnia 2010 r.

         Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi R.R. na decyzję Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wstrzymaniu wypłaty równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości 3. zasądza od Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej na rzecz R.R. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych