Tezy orzeczenia:

1. Sąd Najwyższy podziela ocenę Sądu odwoławczego, że w konfiguracji czasowo-przestrzennej zdarzenia, kierujący pojazdem dopełnił ciążących na nim obowiązków (m.in. zachowania szczególnej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa pojazdom na drodze głównej) i nie mógł spodziewać się ruchu pieszego, przechodzącego przez jezdnię w taki sposób, w jaki zrobił to pokrzywdzony. Wszak norma wynikająca z art. 17 ust. 2 p.r.d. nie nakłada na kierującego nieograniczonych obowiązków obserwacji całego otoczenia, lecz w zależności od konkretnej sytuacji, precyzuje, w jaki sposób określony manewr ma zostać bezpiecznie wykonany (tj. jaki zasób informacji musi przeanalizować kierowca zanim podejmie decyzję o wykonaniu danego manewru). Kasacja jest bezzasadna w stopniu umożliwiającym jej rozpoznanie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

       Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 20 marca 2014 r. S. Ł. został uniewinniony od zarzutu popełnienia czynu spowodowania wypadku samochodowego z art. 177 § 1 k.k. Wyrok ten został następnie utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 29 lipca 2014 r. Od powyższego prawomocnego rozstrzygnięcia kasację wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego W. P., zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (dalej, jako: p.r.d.) polegające na błędnej interpretacji obowiązku „zachowania szczególnej ostrożności” kierowców pojazdów włączających się do ruchu, które to uchybienie miało istotny wpływ na treść wyroku Sądu.

      Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I i II instnacji i o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ł.

       W swojej odpowiedzi na kasację, Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.

       Dnia 23 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 23 kwietnia 2015 r., na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k. sprawy S. Ł. uniewinnionego od zarzutu popełnienia czynu zabronionego z art. 177 § 1 k.k., z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 29 lipca 2014 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 20 marca 2014 r.,

p o s t a n a w i a:

1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;

2) zwolnić oskarżyciela posiłkowego z kosztów sądowych postępowania kasacyjnego, obciążając nimi Skarb Państwa.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło www.sn.pl