W pracach legislacyjnych Komisja Europejska podkreślała, że przebudowa systemu energetycznego na rzecz niskoemisyjnych technologii przyszłości to nie tylko zadanie dla sektora energetycznego. Konieczne będą usprawnienia techniczne, większa efektywność, odporność na zmiany klimatu i nowa elastyczność. To nie jest zadanie, któremu może samodzielnie podołać jedno państwo członkowskie. Konieczna będzie europejska strategia oraz środki finansowe.

 Konieczna dywersyfikacja i unowocześnienie

         UE płaci wysoką cenę za swoją przestarzałą infrastrukturę energetyczną, którą charakteryzują słabe połączenia międzysystemowe. W styczniu 2009 r. rozwiązaniom na rzecz wyeliminowania przerw w dostawie gazu w Europie Wschodniej przeszkodził brak opcji zwrotnego przepływu gazu oraz niewłaściwa infrastruktura połączeń międzysystemowych i magazynowania. W Europie Wschodniej przeważa uzależnienie od jednego źródła potęgowane brakiem infrastruktury. Do 2020 r. należy koniecznie zapewnić zdywersyfikowany portfel źródeł i dróg przesyłu gazu ziemnego oraz całkowicie wyposażoną w połączenia międzysystemowe i dwukierunkową sieć gazu w UE, tam gdzie jest to właściwe. Postęp ten należy ściśle powiązać ze strategią UE wobec państw trzecich, zwłaszcza wobec naszych dostawców i krajów tranzytu.

      Szereg pozytywnych przykładów w państwach członkowskich pokazuje, że dywersyfikacja ma kluczowe znaczenie dla zwiększenia konkurencji i wzmożenia bezpieczeństwa dostaw. Chociaż dostawy na poziomie UE są zdywersyfikowane w ramach trzech korytarzy – korytarz północny z Norwegii, wschodni z Rosji, śródziemnomorski z Afryki – oraz za sprawą LNG, to w niektórych regionach przeważa uzależnienie od jednego źródła. Każdy europejski region powinien wdrożyć infrastrukturę umożliwiającą fizyczny dostęp do co najmniej dwóch różnych źródeł

        W rezolucji podkreśla się, że należy zwrócić uwagę na kwestię prawa własności do infrastruktury energetycznej UE przysługujące przedsiębiorstwom zagranicznym lub ich jednostkom zależnym, które nie posiadają przejrzystej struktury zarządczej i podlegają nadmiernym wpływom zagranicznych rządów. Parlament Europejski wezwał  Komisję do przedstawienia propozycji dotyczących ustanowienia odpowiednich prawnych i instytucjonalnych środków ochronnych, szczególnie w odniesieniu do dostępu do publicznego finansowania UE.

       Parlament Europejski podkreśla znaczenie skutecznej infrastruktury gazowej dla zwiększenia różnorodności i bezpieczeństwa dostaw, co przyczynia się do lepszego funkcjonowania wewnętrznego rynku energii, a w konsekwencji do ograniczenia zależności energetycznej, przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeby znacznego ograniczenia emisji z sektora energetycznego do roku 2050. Zwraca także uwagę na  potrzebę wprowadzenia dodatkowych i odpowiednich wymogów elastyczności w infrastrukturze gazowej, w szczególności w celu zapewnienia przesyłu w obie strony i połączeń międzysystemowych oraz podkreśla, że infrastruktura gazowa powinna być rozwijana przy pełnym uwzględnieniu terminali LNG/ CNG, statków transportowych oraz miejsc składowania, jak również popularyzacji zgazyfikowanej biomasy i biogazu.

      Wskazuje się na korzyści płynące z nowego systemu elektroenergetycznego wykorzystującego efektywne technologie, materiały i usługi, takie jak inteligentne systemy pomiarowe, inteligentne sieci czy interoperacyjne usługi ICT w zakresie zarządzania zarówno dostawami, jak i zużyciem energii oraz obejmującego rozwój innowacyjnych i dynamicznych cenników i systemów aktywnie reagujących na popyt z korzyścią dla konsumentów.

 Gaz ziemny ciągle nr 1

     Gaz ziemny będzie nadal odgrywał kluczową rolę w koszyku energetycznym UE w nadchodzących dziesięcioleciach, zyskując znaczenie jako paliwo alternatywne na potrzeby różnych metod wytwarzania energii elektrycznej. Chociaż w perspektywie długoterminowej niekonwencjonalne źródła gazu i zasoby biogazu mogą przyczynić się do mniejszego uzależnienia UE od importu, to w perspektywie średnioterminowej wyczerpujące się rodzime konwencjonalne źródła gazu ziemnego oznaczają konieczność dodatkowego zdywersyfikowanego importu.

     Dywersyfikacja dostaw ropy naftowej i połączenia międzysystemowe sieci rurociągów pomogłyby również w powstrzymaniu dalszego rozwoju transportu ropy drogą morską, ograniczając tym samym zagrożenie dla środowiska na szczególnie wrażliwym i eksploatowanym obszarze Morza Bałtyckiego oraz w tureckich cieśninach. Cel ten można zrealizować w dużym stopniu w ramach obecnej infrastruktury poprzez zwiększenie interoperacyjności systemu rurociągów Europy Środkowo-Wschodniej, zapewniając wzajemne połączenia różnych systemów i eliminując wąskie gardła w przepustowości lub umożliwiając przepływ zwrotny.