Ratownictwo górskie mogą wykonywać Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe oraz inne podmioty, jeżeli uzyskały zgodę Ministra Spraw Wewnętrznych, zwane dalej „podmiotami uprawnionymi do wykonywania ratownictwa górskiego”. Minister Spraw Wewnętrznych, w drodze decyzji administracyjnej, udziela zgody na wniosek podmiotu ubiegającego się o jej udzielenie pod warunkiem, że podmiot ten: 1) zapewnia stan gotowości do wykonywania ratownictwa górskiego na obszarze, na którym zamierza działać podmiot ubiegający się o udzielenie zgody, 2)   dysponuje kadrą ratowników górskich w liczbie niezbędnej do zapewnienia stanu gotowości do wykonywania ratownictwa górskiego, 3) posiada sprzęt specjalistyczny, środki transportu i łączności niezbędne do wykonywania ratownictwa górskiego.

       Wniosek, o zgodę zawiera: 1) nazwę podmiotu, siedzibę i jego adres, 2) informację o obszarze działania, na którym ma być wykonywane ratownictwo górskie, 3) informację o liczbie ratowników górskich oraz posiadanych przez nich kwalifikacji przydatnych w ratownictwie górskim, 4) wykaz sprzętu specjalistycznego, środków transportu i łączności, 5)   informację o źródłach finansowania planowanej działalności.

       Minister Spraw Wewnętrznych, w drodze decyzji administracyjnej: 1) cofa zgodę, jeżeli podmiot, któremu taka zgoda została udzielona, przestał spełniać wymagane warunki 2)   może cofnąć zgodę, jeżeli podmiot, któremu taka zgoda została udzielona, nie usunął w wymaganym terminie nieprawidłowości mających istotny wpływ na wykonywanie ratownictwa górskiego stwierdzonych protokołem kontroli.

Czynności ratownictwa górskiego

       W ramach ratownictwa górskiego podejmowane są działania ratownicze polegające w szczególności na: 1) przyjęciu zgłoszenia o wypadku lub innym zdarzeniu, 2) dotarciu na miejsce wypadku z wyposażeniem ratowniczym, 3) udzieleniu kwalifikowanej pierwszej pomocy, 4) zabezpieczeniu i ewakuacji osób przebywających w górach z terenów stanowiących zagrożenie dla życia i zdrowia, 5) transporcie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia do miejsca, gdzie jest możliwe podjęcie medycznych czynności ratunkowych przez jednostki systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, po uprzednim uzgodnieniu miejsca przekazania osoby, której udzielono pomocy w ramach działań ratowniczych, z dyspozytorem jednostki systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, 6) poszukiwaniu osób zaginionych w górach, 7)   transporcie zwłok z gór.

Finansowanie ratownictwa górskiego

       Wykonywanie zadań z zakresu ratownictwa górskiego przez podmioty uprawnione do wykonywania ratownictwa górskiego następuje na podstawie powierzenia realizacji zadań publicznych, o którym mowa w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie w zakresie określonym w umowie.

       Zadania z zakresu ratownictwa górskiego powierzane i finansowane są przez Ministra Spraw Wewnętrznych w ramach dotacji celowych przyznawanych z części budżetu państwa, której jest dysponentem. Jednostki samorządu terytorialnego mogą udzielać dotacji celowych podmiotom uprawnionym do wykonywania ratownictwa górskiego na finansowanie zadań w zakresie ratownictwa górskiego nieobjętych umową, o której mowa powyżej.

        Opłaty pobierane za wstęp i udostępnienie wejścia do parku narodowego lub krajobrazowego znajdującego się w górach, oraz za wstęp na jego wszelkie ścieżki edukacyjne i biletowane obiekty, przekazuje się w wysokości 15% wpływów za każdy kwartał podmiotom uprawnionym do wykonywania ratownictwa górskiego na obszarze, na którym znajduje się określony park narodowy lub krajobrazowy, z przeznaczeniem na dofinansowanie zadań w zakresie ratownictwa górskiego nieobjętych umową o której mowa powyżej.

       Dotacje, o których mowa powyżej udzielane są z pominięciem otwartego konkursu ofert. Zadania, na które przeznacza się finansowanie obejmują: 1) utrzymanie gotowości ratowniczej, 2) prowadzenie działań ratowniczych, 3) organizowanie i prowadzenie szkoleń ratowników górskich oraz psów ratowniczych, w tym psów lawinowych, 4) opracowywanie i udostępnianie komunikatu lawinowego, 5) utrzymanie śmigłowca ratowniczego wraz z załogą lotniczo-techniczną będącego w dyspozycji podmiotu uprawnionego do wykonywania ratownictwa górskiego, przeznaczonego w szczególności do działań ratownictwa górskiego w Tatrach oraz na terenie południowej Małopolski, 6) prowadzenie dokumentacji wypadków.

       Utrzymanie gotowości operacyjnej śmigłowca, obejmuje w szczególności koszty: 1)   eksploatacyjne wraz z kosztami paliwa, oraz bieżącej i okresowej obsługi technicznej, 2)   obowiązkowych ubezpieczeń lotniczych, 3) osobowe utrzymania załogi lotniczo-technicznej, 4) utrzymania zaplecza socjalno-technicznego dla śmigłowca i jego załogi.

        Dotacje mogą być przyznawane podmiotom uprawnionym do wykonywania ratownictwa górskiego bez względu na lokalizację siedziby tego podmiotu. Podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego otrzymujący dotację składa Ministrowi Spraw Wewnętrznych, w terminie do 15 dnia marca następnego roku, sprawozdanie roczne zawierające rozliczenie rzeczowo-finansowego zrealizowanych zadań. Minister cofa dotację, jeżeli podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego wykorzystał ją niezgodnie z przeznaczeniem. W przypadku, gdy podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego nie przedstawił sprawozdania minister wstrzymuje przekazywanie kolejnych dotacji do czasu przedstawienia sprawozdania.

Ratownik górski

      Ratownik górski to osoba spełniającą wymagania określone w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym  dla lekarza systemu, pielęgniarki systemu, ratownika medycznego lub ratownika oraz posiadającą uprawnienia ratownicze lub instruktorskie w zakresie ratownictwa górskiego oraz specjalistyczną wiedzę z zakresu technik ratownictwa górskiego i topografii obszaru, na którym działa dany podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego, zatrudnioną lub pełniącą służbę w tym podmiocie lub będącą członkiem tego podmiotu.

      Pracodawca inny niż podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego jest obowiązany zwolnić ze świadczenia pracy pracownika będącego ratownikiem górskim na czas niezbędny do uczestniczenia w działaniach ratowniczych i do wypoczynku koniecznego po ich zakończeniu. Zwolnienie pracownika ze świadczenia pracy w razie konieczności udziału w działaniach ratowniczych oraz na czas wypoczynku po zakończonej akcji ratowniczej następuje na podstawie pisemnego zaświadczenia wystawionego przez podmiot uprawniony do wykonywania ratownictwa górskiego określającego czas trwania akcji ratowniczej i czas wypoczynku, który nie może być dłuższy niż 12 godzin na dobę. Za czas zwolnienia ze świadczenia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia ustalonego w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 297 Kodeksu pracy.

      Ratownik górski przy wykonywaniu działań ratowniczych korzystają z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych. W przypadku gdy wykonywane przez ratownika górskiego lub ratownika narciarskiego działania ratownicze polegają na udzieleniu pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podjęciu medycznych czynności ratunkowych, może on poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe, w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.