Tezy orzeczenia:

1. Zdaniem NSA, Sąd I instancji zasadnie uznał, że w stanie faktycznym sprawy przedmiotowe organy prawidłowo uznały, że droga ewakuacyjna prowadząca przez klatkę schodową w budynku będącym pod zarządem N. Centrum Medycznego w N. położonym przy ulicy M., nie odpowiada wymogom określonym w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych jaki powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Dokonane w tym zakresie ustalenia przez organy zostały poczynione z zachowaniem wymogów określonych w art. 77 § 1 k.p.a. zgodnie z którym organ administracji obowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy oraz z art. 80 k.pa. stanowiącego, że organ ocenia na podstawie całokształty materiału dowodowego, czy dane okoliczności zostały udowodnione. Sposób urządzenia drogi ewakuacyjnej w budynku podlegającym kontroli został ustalony w trakcie przeprowadzonych przez funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej czynności kontrolno – rozpoznawczych z udziałem przedstawiciela strony skarżącej. W trakcie tych czynności ustalono występowanie schodów zabiegowych w ciągu drogi ewakuacyjnej oraz niezachowanie wymaganej szerokości biegów stopni zabiegowych. Pomiary w tym zakresie dokonano posługując się dalmierzem laserowym. Zarówno w trakcie przeprowadzania kontroli jak i pismach składanych przez stronę w toku postępowania administracyjnego oraz w skardze jak i w skardze kasacyjnej strona tych ustaleń nie podważała, nie przedstawiła dowodów, które mogłyby stanowić podstawę poczynienia w tej części odmiennych ustaleń.

2. W piśmie z dnia 15 października 2014 roku adresowanym do strony organ opisując stwierdzone nieprawidłowości dotyczące urządzenia drogi ewakuacyjnej jednoznacznie odwołuje się do ustaleń poczynionych w tym zakresie w trakcie przeprowadzonych czynności kontrolno – rozpoznawczych podkreślając, że protokół z powyższych czynności jest dowodem w sprawie w oparciu, o który poczyniono te ustalenia. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż Sąd I Instancji bezzasadnie uznał, iż organy dokonując ustaleń okoliczności istotnych do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy uczyniły to z zachowaniem wymogów określonych w art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. Brak jest w niniejszej sprawie innych dowodów podważających ustalenia dokonane przez organy.

3. Naczelny Sąd Administracyjny podzielił również stanowisko Sądu I instancji odnośnie braku podstaw do uwzględnienia zarzutu dotyczącego naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. Wskazać należy, że w piśmie noszącym datę 15 października 2014 roku organ I instancji poinformował stronę nie tylko o wszczęciu postępowania w niniejszej sprawie, ale także powołując się na art. 10 k.p.a. o przysługującym stronie uprawnieniu do zapoznania się z zgromadzonym materiałem dowodowym oraz prawie wypowiedzenia się w sprawie. Organ wskazał w tym piśmie, że jedynym dowodem w sprawie w oparciu, o który będą dokonane ustalenia jest protokół z czynności kontrolno-rozpoznawczych dokonanych w dniu 2 października 2010 roku oraz, że po upływie terminu 7 dniowego zakreślonego do wypowiedzenia się zostanie wydana decyzja administracyjna.

4. Drugi z podniesionych zarzutów skargi kasacyjnej nie jest usprawiedliwiony. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej w części dotyczącej tego zarzutu wynika, że strona uznała za bezpodstawne stosowanie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w zakresie możliwości stosowania przepisów przeciwpożarowych co do wymogów drogi ewakuacyjnej, także co do budynków które istniały przed wejściem w życie tych przepisów. Naczelny Sąd Administracyjny podziela w całości stanowisko Sądu I instancji o możliwości stosowania tych przepisów także do budynków wybudowanych przed wejściem w życie wyżej powołanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku, które nie jest kwestionowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wprawdzie w § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku ustanowiono ogólną zasadę, że przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, to jednak prawodawca jednocześnie zastrzega, iż zasada ta doznaje pewnych wyjątków, a czyni to przez użycie sformułowania "z zastrzeżeniem § 207 ust. 2". Przepis zaś § 207 ust. 2 jednoznacznie stanowi, iż przepisy rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa przeciwpożarowego, stosuje się z uwzględnieniem § 2 ust. 2 również do użytkowych budynków istniejących, jeżeli zagrażają one życiu ludzi.

5. Przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie dotyczące bezpieczeństwa pożarowego znajdują zastosowanie z mocy § 207 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia także do budynków istniejących w dacie wejścia w życie tego rozporządzenia, bez względu na datę ich budowy. Zakres stosowania przepisów cytowanego rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa pożarowego nie został wyłączony w odniesieniu do budynków powstałych w okresie przed wejściem w życie rozporządzenia. Kwestia bezpieczeństwa pożarowego staje się aktualna od dnia wybudowania budynku i jest aktualna przez cały okres jego użytkowania. Taki sam pogląd został wyrażony m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2014 roku w sprawie II OSK 516/13 (Lex nr 1664434), z dnia 17 kwietnia 2007 roku w sprawie I OSK 745/06 (Lex nr 362445).

6. Wskazać należy, że zgodnie z twierdzeniami strony wnoszącej skargę kasacyjną budynek podlegający kontroli został wybudowany przez 1939 rokiem, a następnie rozbudowany w okresie od 1958 roku do 1979 roku, a ostatnia nadbudowa przeprowadzono w latach 80- tych XX wieku, a więc przed wejściem w życie ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane. Nadto wskazać należy, że powołany przepis § 45 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów wyłącza w stosunku do budynków wzniesionych zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane jedynie § 16 ust. 2 rozporządzenia określającego kryteria uznania, iż użytkowany budynek uznaje się za zagrażający życiu. Do wszystkich użytkowanych budynków niezależnie od daty ich wzniesienia ma zastosowanie § 16 ust. 1 zgodnie z którym budynki te uznaje się za zagrażające życiu ludzi, gdy występują w nim warunki techniczne nie zapewniające możliwości ewakuacji ludności. Warunki te są natomiast określone w rozporządzeniu ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych , jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Te warunki nie zostały jak wynika ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego zrealizowane.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

      Przedmiotem skargi kasacyjnej wniesionej przez N. Centrum Medyczne w N. jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2015 roku sygn. akt VII SA/Wa 92/15, którym oddalono skargę N. Centrum Medycznego w N. na decyzję Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia 3 grudnia 2014 roku nr 349/2014 w przedmiocie nakazu wykonania określonych czynności z zakresu ochrony przeciwpożarowej.

       Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia:

       W dniu 2 października 2014 roku upoważnieni przedstawiciele Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Nowym Dworze Mazowieckim przeprowadził czynności kontrolno-rozpoznawcze w budynku Przychodni Zdrowia, zlokalizowanym przy ul. M. w Nowym Dworze Mazowieckim. Czynności kontrolno-rozpoznawcze przestrzegania przepisów przeciwpożarowych wykazały, że do jedynej drogi ewakuacji z piętra budynku na parter służą schody ze stopniami zabiegowymi (trzy stopnie). Szerokość użytkowa biegu klatki schodowej stopni prostych (jednolitych) mierzona między wykończoną ścianą a wewnętrzną krawędzią poręczy wynosi od 1,1 m do 1,15 m, natomiast szerokość biegu stopni zabiegowych mierzona między wykończoną ścianą a wewnętrzną krawędzią poręczy waha się w granicach między min. 0,75 m do max. 1,15 m. Ustalenia poczynione w trakcie przeprowadzonej kontroli przestawiono w sporządzonym z tej czynności protokole. W protokole tym jednocześnie wskazano, że zgodnie z § 68 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2002r., Nr 75 poz. 690 ze zm.) minimalna szerokość użytkowa biegu klatki schodowej w budynkach opieki zdrowotnej powinna wynosić 1,4 m. Nadto przepisy cytowanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 rok wykluczają możliwość stosowania schodów zabiegowych jeżeli są tak jak w niniejszej sprawie jedyną drogą ewakuacyjną (§ 244 ust. 1 pkt. 2) oraz dodatkowo wykluczają możliwość stosowania w budynkach zakładów opieki zdrowotnej schodów zabiegowych i wachlarzowych jako przeznaczonych do ruchu pacjentów (§ 69 ust. 7). Zgodnie natomiast z § 16 ust. 2 pkt 1 rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. z 2010r., nr 109, poz. 719), określającego sposoby i warunki ochrony przeciwpożarowej dla budynków, zawężenie biegu klatki schodowej o ponad jedną trzecią od określonej w przepisach techniczno- budowlanych stanowi podstawę do uznania istniejącego budynku za zagrażający życiu ludzi.

       Z treścią protokołu z czynności kontrolno-rozpoznawczych został zapoznany Zarządca obiektu - Dyrektor N. Centrum Medycznego - mgr Z. K., który pisemnie zobowiązał się przekazać ewentualne uwagi i zastrzeżenia do protokołu w terminie 7 dni.

     Z uwagi na fakt, iż strona nie wniosła w określonym terminie 7 dni uwag bądź zastrzeżeń do prowadzonego postępowania administracyjnego organ I instancji Komendant Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Nowym Dworze Mazowieckim, powołując się na art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 roku o Państwowej Straży Pożarnej ( t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 1340 ze zm.) oraz art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 267 ze zm.), wydał decyzję Nr [...] z dnia [...] października 2014r. nakładającą na właściciela obiektu - N. Centrum Medyczne ul. M., [...]obowiązek usunięcia stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości w określonym terminie - tj. do dnia 31 marca 2015r. : "Zapewnienia właściwych warunków ewakuacji, poprzez dostosowanie klatki schodowej wewnętrznej do wymagań przepisów techniczno-budowlanych w zakresie szerokości użytkowej biegu wynoszącej min. 1,4 m oraz likwidacji schodów zabiegowych i wykonania spocznika o szerokości użytkowej min. 1,5 m lub zastosowania rozwiązań zastępczych w trybie § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690, z późn. zm.)".

      Pismem z dnia 22 października 2014 roku, a dostarczonym do Komendy Powiatowej w dniu 3 listopada 2014r pod nr kancelaryjnym 1826, pełnomocnik N. Centrum Medycznego złożył wyjaśnienia odnoszące się do otrzymanej w dniu 15 października 2014r. informacji o wszczęciu postępowania administracyjnego przez organ I instancji.

      Natomiast pismem z dnia 7 listopada 2014 r. pełnomocnik Skarżącego złożył odwołanie od decyzji organu I instancji do Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej.

      We wniesionym odwołaniu Strona zaskarżyła w całości decyzję Komendanta Powiatowego z dnia 28 października 2014 roku podnosząc zarzut naruszenia art. 10 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, przez niezapewnienie odwołującemu czynnego udziału w postępowaniu, co uniemożliwiło stronie wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszenia żądań.

      Mazowiecki Wojewódzki Komendant Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia [...] grudnia 2014 r. Nr [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks Postępowania Administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2013r. Nr 267, ze zm. - dalej Kpa), w związku z art. 27 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t. j. Dz. U. z 2013r. Nr 1340 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

      Skargę na tę decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożyło N Centrum Medyczne w N.

      W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie podtrzymując argumentację powołaną w zaskarżonej decyzji.

      Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 czerwca 2015 roku oddalił skargę.

      W złożonej skardze kasacyjnej strona zaskarżyła wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji oraz o zasądzenie od organu na rzecz strony zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

     Dnia 17 maja 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej N. Centrum Medycznego w N. D. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2015 r. sygn. akt VII SA/Wa 92/15 w sprawie ze skargi N. Centrum Medycznego w N. D. M. na decyzję Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie nakazu wykonania określonych czynności z zakresu ochrony przeciwpożarowej oddala skargę kasacyjną.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych