Tezy orzeczenia:

1. Wystąpienie dwóch sprzecznych opinii, wbrew stanowisku zawartemu w kasacji, nie zawsze powoduje konieczność powołania kolejnego biegłego w sprawie, tym samym swoistego mnożenia bytów dowodowych. Opinie biegłych, jak każdy dowód, podlegają ocenie organu procesowego. Dopiero, gdy sąd bez potrzeby sięgania do wiadomości specjalnych nie potrafi rozstrzygnąć, której opinii dać wiarę, konieczne jest powołanie kolejnego biegłego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2008r., II KK 250/07, Lex nr 354287).

2. Zostało ustalone, że do zaistniałego zderzenia pojazdów, tj. kierowanego przez pokrzywdzonego samochodu osobowego marki BMW z kierowanym przez oskarżonego ciągnikiem rolniczym doszło na skutek tego, że kierujący samochodem BMW w odległości ok. 120 – 150 metrów od miejsca zdarzenia rozpoczął manewr wyprzedzania dwóch pojazdów, tj. samochodu osobowego marki Dewoo Lanos oraz ciągnika kierowanego przez oskarżonego, a BMW pokrzywdzony prowadził z prędkością mieszczącą się w przedziale aż od 151 km/h do 168 km/h. Manewr wyprzedzania został podjęty ponadto w niekorzystnych warunkach, tj. ograniczonej widoczności, gdyż pokrzywdzony J. R. poruszał się w kierunku wzniesienia i „pod” zachodzące słońce. Sąd Okręgowy akceptując orzeczenie sądu pierwszej instancji, także pod kątem prawidłowości przeprowadzenia postępowania dowodowego, nie popełnił w tym zakresie żadnego błędu. Oskarżony jako kierowca ciągnika zawczasu i wyraźnie zasygnalizował zamiar wykonania manewru zmiany kierunku jazdy w lewo, upewnił się, że znajdujący się za nim pojazd nie uniemożliwia mu tego manewru. Wynika to wprost z ustaleń sądu a quo. Do wypadku doszło, gdy przednie lewe koło ciągnika już przekroczyło lewą krawędź drogi krajowej nr 12 i znajdowało się na zjeździe w kierunku drogi polnej. Powyższe ustalenie, podzielone przez sąd odwoławczy, ma kluczowe znaczenie dla oceny prawno-karnej zdarzenia i dowodzi zachowania przez M. Ż. szczególnej ostrożności w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012.1137 ze zm. – dalej p.r.d.).

3. W licznych judykatach Sąd Najwyższy odnosił się do oceny zachowania kierującego, który przystępuje do manewru zmiany kierunku ruchu przez skręt w lewo. I tak przyjęto, że wymóg zachowania szczególnej ostrożności, określony w art. 22 ust. 1 p.r.d., przez zmieniającego kierunek jazdy w lewo, nie obejmuje obowiązku upewnienia się w chwili wykonywania tego manewru, czy nie zajeżdża on drogi nieprawidłowo (z lewej strony) wyprzedzającemu go (vide: wyrok z dnia 1 grudnia 2005r., KK 151/05, OSNwSK 2005/1/2287, Lex nr 174662).

4. Nałożenie na uczestnika ruchu drogowego obowiązku przewidzenia bez wyjątku wszystkich, nawet najbardziej irracjonalnych zachowań innych uczestników tego ruchu, prowadziłoby w prostej linii do jego sparaliżowania. Nie można przy tym, dla uzasadnienia stanowiska przeciwnego, odwołać się do zasady ograniczonego zaufania przewidzianej w art. 4 ustawy- Prawo o ruchu drogowym, który obliguje do uwzględnienia nieprawidłowych zachowań innych uczestników ruchu jedynie wtedy, gdy okoliczności wskazują na możliwość innego zachowania niż przewidziane przepisami tej ustawy (wyrok z dnia 19 października 2005r., IV KK 244/05, Lex nr 183099)

Skrócony stan faktyczny sprawy:

       M.Ż. został oskarżony o to, że w dniu 6 października 2010 r. pomiędzy miejscowościami D. na drodze krajowej nr 12 kierując ciągnikiem rolniczym marki „Ursus 1224” wraz z naczepą, naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy i zajmowanego pasa ruchu, w wyniku czego wykonując manewr skrętu w lewo doprowadził do zderzenia z samochodem osobowym m-ki „BMW 3201” kierowanym przez J. R., który przyczynił się do zaistniałego wypadku drogowego w ten sposób, że podjął manewr wyprzedzania z nadmierną prędkością i nie dokonał właściwej oceny sytuacji drogowej pod kątem ustalenia prędkości i odległości jego pojazdu od pojazdów wyprzedzanych, w wyniku czego J. R. doznał urazu wielonarządowego, złamania kości szczękowej, złamania przegrody nosa, złamania łuski kości czołowej, stłuczenia krwotocznego płuc, złamania mostka, które naruszały czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, zaś pasażerowie samochodu osobowego marki BMW, to jest P. R. doznała złamania nasad dalszych przedramienia prawego i lewego, rozległych ran szarpanych twarzy, wstrząśnienia mózgu, ogólnych potłuczeń, które naruszały czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni, natomiast D. R. doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci urazu czaszkowo – mózgowego, urazowego stłuczenia i obrzęku mózgu, stłuczenia płuc, ostrej niewydolności oddechowej, tłuczonej rany głowy okolicy czołowej, tłuczonej rany okolicy prawego stawu kolanowego tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 i § 2 k.k.

      Wyrokiem z dnia 17 listopada 2011r., Sąd Rejonowy w G. uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

       Wyrok zaskarżył Prokurator Rejonowy, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu, że zebrany w toku postępowania karnego materiał dowodowy, nie pozwala na przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. W petitum apelacji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

       Wyrokiem z dnia 28 lutego 2012r., Sąd Okręgowy w L. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

       Kasację od wyroku sądu odwoławczego wniósł Prokurator Okręgowy.

       W odpowiedzi na kasację obrońca M. Ż. wniósł o jej oddalenie.

      Dnia 18 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej, w sprawie M. Ż. oskarżonego z art. 177 § 1 i 2 kk po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 18 stycznia 2013r., kasacji, wniesionej przez prokuratora na niekorzyść od wyroku Sądu Okręgowego w .z dnia 28 lutego 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 17 listopada 2011 r.,

1. oddala kasację;
2. obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło www.sn.pl