Tezy orzeczenia:

1. W realiach tej sprawy, niebezpieczeństwo spowodowania wypadku drogowego, zostało stworzone przez oskarżonego, już w fazie rozpoczęcia manewru wyprzedzania. W tej sytuacji ilość wyprzedzanych pojazdów nie miała znaczenia dla oceny możliwości wyczerpania takim zachowaniem znamion czynu zabronionego. Nie sposób podzielić także wywodów skarżącego, że w orzeczeniu w sposób nieuprawniony przyjęto, iż oskarżony nie miał dostatecznego miejsca do wykonania manewru wyprzedzania. Odległość między samochodem oskarżonego a samochodem Volkswagen Jetta, w momencie podjęcia manewru wyprzedzania, nie została ustalona precyzyjnie, ale z zeznań, niekwestionowanych także przez skarżącego, świadka P. wynika, że była to odległość niewielka, od 100 do 200 metrów, a więc z pewnością niedostateczna dla bezpiecznego przeprowadzenia całego manewru. Na to, że zbliżające się do siebie pojazdy znajdowały się w niewielkiej odległości, wskazuje natychmiastowość czołowego zderzenia pojazdów, po zjechaniu przez oskarżonego na przeciwny pas drogi. Z zeznań tego świadka oraz świadka R. wynika, że oskarżony miał, niczym niezakłóconą, możliwość obserwowania całego odcinka drogi, niezbędnego do przeprowadzenia manewru wyprzedzania.

2. Decydując się na wyprzedzanie dwóch pojazdów, w niewielkiej odległości od widocznego i zbliżającego się z naprzeciwka pojazdu, nie zachowując bezpiecznych odstępów bocznych od samochodów wyprzedzanych i samochodu wymijanego, oskarżony podjął znaczne ryzyko, zakładające aktywne zachowanie kierowcy pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka w postaci częściowego zjechania ze swojego pasa jezdni i niepodejmowanie jakiejkolwiek aktywności, zakłócającej tor jazdy, przez kierowców wyprzedzanych samochodów. To ryzyko przekraczało ramy właściwej realizacji, obowiązującej podczas wykonywania manewru wyprzedzania, zasady szczególnej ostrożności

3. Wyprzedzający musi mieć absolutną pewność, że na widocznym i wolnym odcinku drogi zdoła wyprzedzić jadący wolniej pojazd. Powinien przy tym uwzględnić panujące warunki drogowe, stan pogody, szerokość jezdni, utrudnienia w ruchu. Wobec tego lekkomyślne wyprzedzanie pojazdu bez upewnienia się, iż droga jest wolna, należy do najcięższych naruszeń zasad bezpieczeństwa, stanowi bowiem najczęstszą przyczynę groźnych wypadków drogowych.

4. Kierujący może podjąć wyprzedzanie w sytuacji pełnej widoczności całego odcinka drogi, potrzebnego do bezpiecznej realizacji wszystkich 3 faz (fazy dojeżdżania do pojazdu wyprzedzanego, fazy przejeżdżania obok pojazdu wyprzedzanego i fazy zjeżdżania na dotychczas zajmowany pas ruchu) składających się na ten manewr wyprzedzania. Zachowanie w tym czasie wymaganej szczególnej ostrożności oznacza również powinność czujnej obserwacji sygnałów dawanych przez kierowcę pojazdu wyprzedzanego, ale także baczną obserwację ruchów pojazdu wyprzedzanego wskazujących na niesygnalizowany, z jakichkolwiek powodów zamiar kierowcy pojazdu wyprzedzanego dokonania pojazdem manewrów uniemożliwiających wyprzedzenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1970 r., RW 185/70, OSNKW 1970, z. 7, poz. 95).

Skrócony stan faktyczny sprawy:

      Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 października 2005 r., sygn. akt So 2/05 kmdr por. J. N. został uznany za winnego tego, że w dniu 10 maja 2004 r. około godz. 9.05 na trasie nr 7, w miejscowości R., kierując samochodem marki Skoda Fabia 1,2 HTP Classic nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3 ust. 1, art. 24 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 58, poz. 515 ze zm.) w ten sposób, że bez należytego upewnienia się czy ma dostateczne miejsce do wyprzedzenia jadącego przed nim samochodu osobowego marki Mazda 323 prowadzonego przez nieustalonego kierowcę oraz nieustalonego samochodu ciężarowego z przyczepą, nie zachowując szczególnej ostrożności przystąpił do wykonywania manewru ich wyprzedzania, po czym w sytuacji znajdowania się przodem kierowanego przez siebie pojazdu na wysokości przednich drzwi samochodu marki Mazda 323, gdy jego kierowca podjął manewr "wychylenia się" poza obręb - boczną lewą krawędź samochodu ciężarowego podjął niewłaściwy manewr dalszego zjeżdżania na lewą stronę jezdni, całą szerokością samochodu marki Skoda przemieszczając się na pas jazdy dla kierunku przeciwnego, w wyniku czego doprowadził do czołowego zderzenia się z jadącym z przeciwka samochodem marki Volkswagen Jetta GL 1,8 kierowanym przez S. L., który w wyniku doznanych na skutek tego zdarzenia wielonarządowych obrażeń poniósł śmierć na miejscu, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 KK i skazał go na karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby dwóch lat, orzekając środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku oraz nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 6000 złotych.

     Od tego wyroku apelację złożył obrońca oskarżonego.

     W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

     Sąd Najwyższy w sprawie kmdr. por. J. N. oskarżonego z art. 177 § 2 KK, po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na rozprawie w dniu 27 stycznia 2006 r. apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 października 2005 r., sygn. akt So 2/05,

1. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok,
2. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego, w tym opłatę jak za pierwszą instancję.

Źródło: Legalis