Tezy orzeczenia:

1. Za chybiony uznać należy zarzut naruszenia art. 3 § 3 p.p.s.a. (pkt 1a skargi kasacyjnej), poprzez niezastosowanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wprost przepisów procedury karnej. Przypomnieć należy, iż sprawa odpowiedzialności dyscyplinarnej strażaków nie jest sprawą indywidualną rozstrzyganą w formie decyzji administracyjnej.

2. Okoliczność, że stanowisko przedstawione przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jest odmienne od prezentowanego przez autora skargi kasacyjnej nie oznacza, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wady oraz nie poddaje się kontroli instancyjnej. Zauważyć należy, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że brak szczegółowego odniesienia się przez wojewódzki sąd administracyjny do wszystkich zarzutów zawartych w skardze i skoncentrowanie się wyłącznie na kwestiach istotnych nie jest wadliwe, o ile te kwestie mają znaczenie dla rozstrzygnięcia, a wątki pominięte mają jedynie charakter uboczny i nie rzutują na wynik sprawy. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie fakt nieodniesienia się przez Sąd pierwszej instancji do zarzutu skarżącego wskazującego, że późniejsze wydanie skarżącemu przez przełożonego służbowego zgody na podejmowanie zajęcia zarobkowego poza służbą oznacza, iż pierwotny brak tej zgody nie znajdował podstawy prawnej oraz że organy nie wyjaśniły kwestii zastosowania art. 211 Kodeksu pracy, a także przesłanki ustalenia medycznych skutków wykonywania przez skarżącego działalności gospodarczej, co w istocie spowodowało dokonanie przez Sąd ustaleń faktycznych sprzecznych ze stanem sprawy, nie stanowiło kwestii istotnych, mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

3. Postępowanie dyscyplinarne nie jest postępowaniem stricte sądowym, a więc w tym postępowaniu pierwszeństwo mają przepisy ustawy o PSP, a przepisy Kodeksu postępowania karnego stosuje się w nim odpowiednio, z uwzględnieniem specyfiki postępowania dyscyplinarnego.

4. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie brak szczegółowego wyeksponowania w orzeczeniu dyscyplinarnym kwalifikacji prawnej poszczególnych czynów, w sytuacji, gdy pozostałe elementy w powiązaniu z dokładnym opisem zarzutów nie pozostawiają wątpliwości o jakie czyny chodzi oraz jaka jest ich kwalifikacja prawna, stanowią wprawdzie naruszenie wskazanych wyżej przepisów postępowania, jednak nie w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.

5. Autor skargi kasacyjnej w jej uzasadnieniu trafnie zauważył, że organy dyscyplinarne obu instancji w orzeczeniach dyscyplinarnych jako podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej skarżącego wskazały art. 115 ustawy o PSP, bez podania, do której jednostki redakcyjnej tego artykułu zarzut naruszenia powołanego przepisu się odnosi.

6. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego powyższe uchybienie nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. Z dokładnego określenia czynów zarzucanych skarżącemu oraz uzasadnień orzeczeń organów obu instancji w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że był nim art. 115 ust. 1 ustawy o PSP – czyny sprzeczne ze złożonym ślubowaniem.

7. Zarzuty naruszenia art. 122 i art. 123 w związku z art. 124n ustawy o PSP podniesione "z ostrożności procesowej" mają charakter wyłącznie polemiczny, gdyż stwierdzenie przez Sąd pierwszej instancji, że "postępowanie dyscyplinarne przewidziane w ustawie o PSP ukształtowane jest na wzór postępowania sądowego, w którym rzecznik dyscyplinarny pełni rolę podobną do oskarżyciela publicznego, a komisje dyscyplinarne rolę podobną do sądu" w żaden sposób nie narusza powołanych przepisów.

8. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego twierdzenie autora skargi kasacyjnej, że powołany przepis (wyrażenie zgody na podejmowanie zajęcia zarobkowego poza służbą) nie odnosi się do przedziału czasowego (z czym koresponduje treść art. 57 a ust. 4 ustawy o PSP), gdyż podjęcie działalności zarobkowej jest zdarzeniem jednorazowym oraz że omawiany przepis nie normuje zgody na wykonywanie działalności zarobkowej w określonym przedziale czasowym, stanowi polemikę semantyczną, która w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie ma jakiegokolwiek znaczenia. Niewątpliwie zgoda przełożonego na podejmowanie przez strażaka zajęcia zarobkowego poza służbą pozwala na wykonywanie przez niego dodatkowej pracy i może być udzielona na czas określony. Powołany przepis ustawy o PSP nie zawiera sformułowania o możliwości udzielenia jednorazowej zgody na podejmowanie działalności zarobkowej wyłącznie na czas nieokreślony, jak również zakazu udzielania zgody na czas określony.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

         Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 377/13 oddalił skargę M.S. na orzeczenie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany. Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

         Rzecznik Dyscyplinarny przy [...] Komendancie Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej [...] we wniosku z dnia 31 maja 2012 r. o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego zarzucił [...] M.S., że:

1. od dnia [...] stycznia 2012 r. do dnia [...] marca 2012 r. wykonywał dodatkową pracę zarobkową poza służbą – bez zgody przełożonego uprawnionego do mianowania;
2. wykonywanie dodatkowej pracy zarobkowej, o której mowa w pkt 1, odbywało się w trakcie przebywania na zwolnieniu lekarskim;
3. nieprzestrzeganie regulaminu wewnętrznego – "Plan ochrony fizycznej obiektów Komendy Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej [...]", poprzez wprowadzanie na teren jednostki osób nieuprawnionych z pominięciem ewidencji osób wchodzących na teren Komendy Wojewódzkiej PSP [...] i Komendy Miejskiej PSP [...], a także wykorzystywanie mienia PSP do prowadzenia działalności zarobkowej,

        W związku z powyższym wniósł o ukaranie obwinionego karą dyscyplinarną obniżenia stopnia służbowego, zgodnie z art. 117 ust. 1 pkt 4 ustawy o PSP.

       Komisja Dyscyplinarna przy [...] Komendancie Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej [...] orzeczeniem z dnia [...] października 2012 r. nr [...] uznała obwinionego [...] M.S. winnym popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt 1 i pkt 2 i wymierzyła karę nagany oraz uniewinniła od popełnienia czynu zarzucanego w pkt 3.

        W uzasadnieniu orzeczenia dyscyplinarnego podała, że obwiniony w okresie od dnia [...] stycznia 2012 r. do dnia [...] marca 2012 r., pomimo braku zgody przełożonego uprawnionego do mianowania lub powołania, prowadził własną działalność gospodarczą – Szkoła Nauki Jazdy [...]. Fakt ten potwierdza pismo Starostwa Powiatowego w [...] z dnia 30 marca 2012 r. nr [...], w którym poinformowano, że po przeprowadzeniu kontroli Ośrodka Szkolenia Kierowców Szkoła Nauki Jazdy [...] stwierdzono, iż M.S. w okresie od dnia [...] stycznia 2012 r. do dnia [...] 2012 r. prowadził szkolenie kierowców teoretyczne i praktyczne.

       Ponadto Komisja Dyscyplinarna wskazała, że zeznania świadków dotyczące poruszania się pojazdu obwinionego oznaczonego, jako nauka jazdy (z literą "L" na dachu) na placu wewnętrznym Komendy Wojewódzkiej PSP [...] są zgodne. Stwierdziła, że obwiniony, jako instruktor nauki jazdy, dopuścił do kierowania pojazdem do nauki jazdy osobę dopiero ubiegającą się o uprawnienie do kierowania pojazdem. Uznała również, iż obwiniony w dniach od [...] lutego 2012 r. do [...] lutego 2012 r., będąc na zwolnieniu lekarskim, prowadził pracę zarobkową w ramach działalności gospodarczej Szkoła Nauki Jazdy [...]. W ocenie Komisji, przy uwzględnieniu treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2003 r. sygn. akt II UK 76/2003, obwiniony szkoląc kierowców osobiście, faktycznie prowadził działalność gospodarczą.

       Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej, po rozpoznaniu odwołania, orzeczeniem z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...], utrzymała w mocy orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej przy [...] Komendancie Wojewódzkim PSP [...] z dnia [...] października 2012 r. nr [...].

       Powyższe orzeczenie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym PSP stało się przedmiotem skargi M.S. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

      Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie i podtrzymała stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

      Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

      Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 377/13 w sprawie ze skargi M.S. na orzeczenie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany oddala skargę kasacyjną.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych