Członkami zwyczajnymi OSP mogą być:
1) pełnoletni obywatele polscy i cudzoziemcy mający stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie pozbawieni praw publicznych,
2) małoletni w wieku od 16 do 18 lat oraz za zgodą przedstawicieli ustawowych małoletni poniżej 16 lat – jeżeli deklarują i dają rękojmię czynnego uczestnictwa w realizacji celów OSP.
Przepis ustalający nabycie członkostwa w OSP jest nieprecyzyjny i wymagałby korekty. Przewiduje on dwie kategorie osób, które po spełnieniu warunków, mogą stać się członkami zwyczajnymi OSP. Jedna kategoria to osoby, które muszą łącznie spełnić 4 wymagania: wymóg obywatelstwa (obywatelstwo polskie lub cudzoziemiec[1], wymóg wieku (pełnoletność[2]), wymóg miejsca zamieszkania (stale na terytorium RP[3]) oraz wymóg posiadania praw publicznych. Druga kategoria to małoletni w wieku 16 do 18 lat lub małoletni poniżej 16 roku życia za zgodą przedstawicieli. W odniesieniu do małoletnich statut nie określa czy mogą być oni obywatelami polskimi lub cudzoziemcami i czy muszą stale zamieszkiwać na terytorium RP.
Zarówno w odniesieniu do pierwszej jaki i drugiej kategorii osób statut ustanawia obowiązek zadeklarowania i dawania rękojmi czynnego uczestnictwa w realizacji celów OSP. Deklaracja zależna jest od osoby chcącej stać się członkiem zwyczajnym OSP. Natomiast to, czy taka osoba daje rękojmię czynnego uczestnictwa, należy do oceny organu przyjmującego do OSP, czyli zarządu OSP. A więc to zarząd musi dokonać obiektywnej oceny czy kandydat na członka zwyczajnego OSP daje gwarancję czynnego uczestnictwa w realizacji celów OSP tj. m.in.
1) prowadzenie działalności mającej na celu zapobieganie pożarom oraz współdziałanie w tym zakresie z Państwową Strażą Pożarną, organami samorządowymi i innymi podmiotami,
2) udział w akcjach ratowniczych przeprowadzanych w czasie pożarów, zagrożeń ekologicznych związanych z ochroną środowiska oraz innych klęsk i zdarzeń,
3) informowanie ludności o istniejących zagrożeniach pożarowych i ekologicznych oraz sposobach ochrony przed nimi,
4) rozwijanie wśród członków ochotniczej straży pożarnej kultury fizycznej i sportu oraz prowadzenia działalności kulturalno-oświatowej i rozrywkowej,
5) wykonywanie innych zadań wynikających z przepisów o ochronie przeciwpożarowej oraz statutu OSP. Jeżeli zarząd uzna, że dany kandydat pomimo, że deklaruje czynne uczestnictwo w realizacji celów OSP, nie daje takiej rękojmi, może odmówić przyjęcia do OSP.
Statut wzorcowy OSP nie ustanawia ograniczenia nabycia członkostwa w OSP z powodu przynależności do innej OSP. Przynależność do innej OSP nie jest także powodem wykluczenia z OSP. To zarząd OSP musi ocenić, czy osoba będąca członkiem zwyczajnym innej OSP daję rękojmię czynnego uczestnictwa w realizacji celów statutowych OSP, w której dana osoba chce nabyć drugi status członka zwyczajnego. Zarząd OSP musi ocenić, czy dana osoba jest np. W stanie brać udział w działaniach ratowniczych na rzecz dwóch jednostek OSP.
Jeżeli dana osoba jest członkiem zwyczajnym i jednocześnie członkiem władz jednej OSP, to w przypadku nabycia członkostwa zwyczajnego w drugiej OSP, nie uzyskuje automatycznie w tej drugiej jednostce statusu członka władz. Aby nabyć status członka władz w drugiej jednostce, musi zostać wybrana w statutowej procedurze wyboru w drugiej jednostce OSP. Dystynkcje jakie przysługują w jednej jednostce OSP, nie przysługują automatycznie w drugiej jednostce OSP. Podobnie zadania jakie wykonuje dana osoba w jednej jednostce OSP nie musza się pokrywać z zadaniami jakie wykonuje dana osoba w drugiej jednostce OSP. Każda jednostka OSP stanowi stowarzyszenie, które jest odrębne od innych OSP, które także są stowarzyszeniami. Więc władze jednej OSP są co do zasady niezależne w swoim działaniu od władz innych OSP.
[1] Art. 2. Cudzoziemcem jest każdy, kto nie posiada obywatelstwa polskiego – ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Tekst jednolity – Dz. U. z 2011 r., Nr 264, poz. 1573 z późn. zm.). – zob. J. Chlebny, Prawo o cudzoziemcach. Komentarz, Warszawa 2005.
[2] W prawie polskim pełnoletność nabywa się z mocy prawa w chwili ukończenia osiemnastu lat lub przez zawarcie małżeństwa w przypadku małoletnich – art. 10 Kodeksu cywilnego.
[3] Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu – art. 25 Kodeksu cywilnego.
