Tezy orzeczenia:

1. Artykuł 95 ustawy ustanawia dla strażaków prawo do uzyskania nagrody rocznej – ust. 1, przewiduje ograniczenie – ust. 6 i utratę tego prawa – ust. 7, zawierając także przesłanki w każdym wypadku – uzyskania, ograniczenia i utraty prawa. Zakres wykonania tak uregulowanych zasad w zakresie prawa do nagrody art. 95d przewiduje wydanie rozporządzenia, w którym uregulowane będą tryb i warunki przyznawania i wypłaty nagród, zatem realizacja decyzji wydanych na podstawie ustawy w sprawie przyznania nagrody i obniżenia nagrody. Utrata prawa do nagrody, zatem realizacja decyzji w tej sprawie nie potrzebuje regulacji wykonawczej.

2. Rozporządzenie w § 3 ust. 1 zawiera unormowanie w sprawie prawa do nagrody. Przepis ten stanowi bowiem, że uprawnienie do nagrody zawiesza się na okres toczącego się przeciwko strażakowi postępowania karnego, w sprawie o przestępstwo skarbowe lub dyscyplinarne, o czyn popełniony w roku kalendarzowym, za który nagroda jest przyznawana, z zastrzeżeniem ust. 2, który z kolei przewiduje zawieszenie nagrody za ostatni rok służby w przypadku wypłacenia w roku, w którym wystąpił czyn wskazany w ust. 1. Takie unormowanie aktu wykonawczego nie służy realizacji ustawy, jak nakazuje art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Zawiera natomiast dodatkowe, nie znane ustawie ograniczenia, pozbawienie czy niezrealizowanie prawa do nagrody rocznej. Ustawa bowiem, jako zasadę, przewiduje prawo do nagrody, obniżenie nagrody i utratę prawa do nagrody. Zawieszenie prawa do nagrody jest taką samą jak obniżenie czy utrata wartością prawa. Nie mieści się, jak chce Wojewódzki Sąd, w pojęciu szczegółowych warunków i trybu przyznawania nagród, postępowania w zakresie przyznawania i wypłaty. Wykracza poza to upoważnienie i wkracza w materię ustawową. Regulacja dotycząca zasad przyznawania prawa i jego utraty może mieć miejsce tylko w ustawie, rozporządzenie takimi kwestiami zajmować się nie może z uwagi na unormowanie ww. przepisu Konstytucji. Nowelizacja art. 95 ustawy, która weszła w życie 1 czerwca 2014 r. najlepiej tego dowodzi, bowiem w tym artykule znalazł się ust. 4d mówiący o zawieszeniu prawa do nagrody rocznej.

3. Podstawę prawną decyzji, jak powiedziano wyżej, stanowił art. 95 ust. 1 i art. 95d ustawy. Żaden z tych przepisów nie daje podstawy do zawieszenia prawa do nagrody rocznej, art. 95 ust. 1 dotyczy bowiem przyznania prawa, zaś art. 95d to uprawnienie do wydania aktu wykonawczego do ustawy. Już to tylko wystarczyło, aby uznać, że zaskarżone decyzje zostały wydane bez podstawy prawnej, co stanowi wadę przewidzianą w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Ponieważ jednak obie decyzje – pierwszo i drugoinstancyjna, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skupiają się na § 3 ust. 1 rozporządzenia, a skarga kasacyjna zarzut co do tego przepisu stawia, należało odnieść się do niego, co miało miejsce wyżej. Z przyczyn tam omówionych stwierdzić należy, że przepis ten nie mógł stanowić podstawy zawieszenia prawa do nagrody jako niezgodny z upoważnieniem ustawowym. Uznać więc należy, że ani na podstawie przepisów ustawy, powołanych w sentencji decyzji, ani przepisu rozporządzenia, wskazanego w ich uzasadnieniach nie mogły zostać wydane zaskarżone decyzje. Brak podstawy prawnej czyni je nieważnymi, a błędem Wojewódzkiego Sądu jest, że nieważne decyzje uznał za zgodne z prawem. Sąd związany Konstytucją i ustawami może odmówić zastosowania przepisu aktu niższego rzędu, zwłaszcza z ustawą niezgodnego.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

      Wyrokiem z dnia 11 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Gd 219/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę A. B. na decyzję Pomorskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Gdańsku z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w W. z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...], o zawieszeniu st. kpt. A. B. wypłaty nagrody rocznej.

       Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w W. decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. orzekł o zawieszeniu A. B. wypłaty nagrody rocznej za 2012 r. z uwagi na toczące się wobec funkcjonariusza postępowanie dyscyplinarne za czyn określony w art. 115 ust. 2 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, tzn. naruszenie dyscypliny i pragmatyki służbowej.

       W odwołaniu od tej decyzji A. B. podniósł, że nastąpiło naruszenie prawa procesowego przez przyjęcie, że toczy się przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne, podczas gdy do chwili obecnej nie zostały mu przedstawione zarzuty. Ponadto w decyzji błędnie przyjęto, że postępowanie dyscyplinarne toczy się w trybie art. 115 ust. 2 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, który dotyczy odpowiedzialności dyscyplinarnej za popełnienie przestępstwa lub wykroczenia.

       Po rozpatrzeniu odwołania Pomorski Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia [...] marca 2013 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

       Skargę na powyższą decyzję wniósł A. B.

       Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż wbrew stanowisku skarżącego zastosowana w rozporządzeniu instytucja "zawieszenia uprawnienia do nagrody rocznej" została wydana zarówno w granicach upoważnienia ustawowego, jak też w celu pełniejszego wykonania przepisów ustawy.

       Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł A. B.

      Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Gd 419/13 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Pomorskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Gdańsku z dnia [...] marca 2013 r., nr [...] w przedmiocie zawieszenia wypłaty nagrody rocznej 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. stwierdza nieważność decyzji Pomorskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Gdańsku z dnia [...] marca 2013 r., nr [...] i decyzji Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Wejherowie z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...]; 3. zasądza od Pomorskiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Gdańsku na rzecz A.B. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych