Tezy orzeczenia:

1. Przedmiotowy dodatek przysługuje strażakowi, a zatem jest to element obligatoryjny jego wynagrodzenia, natomiast zadaniem organu uprawnionego do mianowania lub powołania strażaka jest ustalenie jego wysokości. W tym zakresie ustawodawca zamieścił dwie wskazówki. Po pierwsze dodatek ten ustalany jest kwotowo a po drugie jego wysokość nie może być wyższa niż 50 % otrzymywanego uposażenia zasadniczego. Jednocześnie prawodawca zamieścił w przywoływanym przepisie przesłanki, którymi ma się kierować organ właściwy do ustalania wysokości omawianego dodatku. Nadto należy zauważyć, że wysokość ta nie jest czymś stałym, lecz może ulegać zmianom. Za takim ujęciem przemawia treść ust. 1 przywołanego powyżej przepisu, ponieważ stanowi się w nim, że ustalenie i zmiana jego wysokości winna uwzględniać zamieszczone przesłanki. Oznacza to, że stanowisko skarżącej prezentowane w odwołaniu jak również w skardze do tutejszego Sądu, a sprowadzające się do stanowiska, iż organy administracji uprawnione są jedynie do ustalenia wysokości dodatku służbowego i nie dysponują możliwościami jego weryfikacji nie znajduje umocowanie w treści tego przepisu.

2. Należy wyraźnie podkreślić, że skarżąca bezzasadnie łączy zmianę wysokości dodatku służbowego z postępowaniem dyscyplinarnym, ponieważ zmiana taka nie musi być związana z tym postępowaniem i w żadnym przypadku nie może być ona ujmowana jako forma kary. Oczywiście należy mieć świadomość tego, że w przypadku dopuszczenia się przez strażaka naruszeń uzasadniających uruchomienie postępowania dyscyplinarnego i ewentualne potwierdzenie ich w wydanym orzeczeniu skutkować może zmianą wysokości przedmiotowego dodatku, jednakże jak zostało to podkreślone, zmiana taka nie jest związana jedynie z przeprowadzeniem postępowania dyscyplinarnego.

3. Nadto należy podkreślić, że przedłożone przez organy administracji akta administracyjne praktycznie nie zawierają dowodów i dokumentów potwierdzających twierdzenia zamieszczone w uzasadnieniach podjętych rozstrzygnięć. W szczególności brak jest odwołania się obu organów do wskazania konkretnych sytuacji, kiedy skarżąca nie wykonała poleceń przełożonych, kiedy kwestionowała uprawnienia przysługujące przełożonym do ich wydawania i egzekwowania. Brak odwołania się do określonych sytuacji potwierdzonych prawidłowo sporządzonymi dokumentami nakazuje podzielić stanowisko skarżącej, że argumentacja zamieszczona w tych rozstrzygnięciach jest gołosłowna i ogólnikowa. W podsumowaniu tej części uzasadnienia przyjdzie stwierdzić, że postępowanie dowodowe w sprawie przeprowadzone zostało w sposób nie odpowiadający wymogom wynikającym z treści przywołanych powyżej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

      Komendant Miejski Państwowej Straży Pożarnej w S. decyzją z dnia [...] r. Nr [...]wydaną na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia strażaków Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. Nr 37, poz. 212 ze zm.) ustalił M. C. starszej specjalistce w Komendzie Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w S. dodatek służbowy w kwocie [...] zł od dnia 1 lutego [...] r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że M. C. służbę w Komendzie Miejskiej PSP w S. pełni od [...]r. od [...]r. otrzymała dodatek służbowy w kwocie [...] zł. Dodatek ten przyznaje strażakowi i określa jego wysokość przełożony uprawniony do mianowania lub powołania. Warunkami przyznania i okolicznościami uwzględnianymi przy ustalaniu i zmianie wysokości dodatku służbowego jest między innymi dyspozycyjność związana z zajmowanym stanowiskiem i odpowiedzialność za podejmowane decyzje służbowe oraz stopień zdyscyplinowania przy realizacji zadań służbowych. M. C. nie wykonuje poleceń przełożonych, kwestionuje ich uprawnienia do ich wydawania i egzekwowania wykonywanych zadań. Zdaniem organu pierwszej instancji odmawia przyjęcia zakresu czynności, kwestionuje prawomocną decyzję nr [...] z dnia [...] r. o przeniesieniu jej na stanowisko starszego specjalisty w Wydziale Kwatermistrzowsko-Technicznym Komendy Miejskiej Powiatowej Straży Pożarnej w S.. Posiadany przez nią dodatek służbowy ustalony mocą decyzji z dnia [...]r. nr [...]w wysokości [...] zł był adekwatny do zadań i odpowiedzialności na zajmowanym stanowisku. Aktualnie oceniony dla strony zakres zadań i odpowiedzialności oraz postawa w służbie uzasadniają potrzebę ustalenia dodatku służbowego w nowej wysokości.

      Z wymienioną powyżej decyzją nie zgodziła się M. C., która wniosła odwołanie do [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w K. W motywach odwołania podniosła, że § 5 rozporządzenia wskazuje maksymalną wysokość dodatku służbowego jaką może otrzymać strażak, natomiast nie stanowi on podstawy do zmniejszenia o 50 % otrzymywanego dodatku służbowego dotychczas. Zmniejszenie dodatku służbowego jest wymierzeniem kary, a zgodnie z rozdziałem 11 ustawy powinna być zachowana kolejność kar od ustawowego upomnienia przez kolejne kary, nadto zaznaczyła, że nie zna żadnego uzasadnienia zmniejszenia dodatku służbowego, żadnego faktu, zdarzenia, dokumentu, dowodu będącego podstawą wydanej decyzji. W dalszej części odwołania podniosła, że organ pierwszej instancji nie przeprowadził żadnego postępowania wyjaśniającego, co wynika z postanowień Kodeksu postępowania administracyjnego oraz orzeczeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, a stwierdzenia zamieszczone w uzasadnieniu organu pierwszej instancji uznaje za pomówienia, znieważenia naruszające jej dobra osobiste, poświadczenie nieprawdy przez funkcjonariusza publicznego.

      Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w K. decyzją z dnia [...]r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia strażaków Państwowej Straży Pożarnej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

       Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na powyższą decyzję wniosła M. C.

      W motywach skargi skarżąca podkreśliła, że zaskarżona decyzja nie może ostać się w porządku prawnym, ponieważ wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Zdaniem skarżącej nie jest prawdziwe twierdzenie organów administracji, że odmówiła przyjęcia zakresu czynności, kwestionuje uprawnienia przełożonych i nie realizuje ich poleceń. Nadto wskazała, że organy administracji nie przedłożyły jej na potwierdzenie swoich twierdzeń jakichkolwiek dokumentów. Jako jeden z głównych zarzutów kierowanych pod adresem rozstrzygnięć obu organów administracji skarżąca uczyniła to, że nie zostało w jej sprawie przeprowadzone postępowanie dowodowe, które wyjaśniłoby wszystkie okoliczności sprawy. Na poparcie swojego stanowiska skarżąca przywołała treść uzasadnienia wyroku tutejszego Sądu wydanego w sprawie o sygn. akt IV SA/GL 619/09.

      Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2011 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie funkcjonariuszy Straży Pożarnej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w S. z dnia [...] r. nr [...] i określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych