Tezy orzeczenia:

1. Istotny jest zatem zakres zastosowania przepisu, którego treść normatywna wskazuje na upoważnienie dla organu do nałożenia obowiązku nakazania usunięcia stwierdzonych uchybień na gruncie art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zakres zastosowania tego przepisu nie został w akcie normatywnym w żaden sposób ograniczony w odniesieniu do tzw. budynków starych, czyli powstałych w okresie przed wejściem w życie tego przepisu. Co więcej, w § 207 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. zawarta została wyraźna wskazówka, iż przepisy dotyczące bezpieczeństwa pożarowego stosuje się również do użytkowanych budynków istniejących, jeżeli zagrażają one życiu ludzi. Pojęcie to nie jest ograniczone przez wyodrębnienie kategorii "starych zasobów mieszkaniowych", w skład którego wchodzi budynek, określony w skardze kasacyjnej nieprecyzyjnie jako "wzniesionego w okresie znacznie poprzedzającym datę wejścia w życie przepisów (...)".

2. Ograniczenie zakresu zastosowania zostało wprawdzie umożliwione w § 42 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. z 2003 r. Nr 121, poz. 1138), ale dotyczyło to, co wynika z treści przepisu, rozwiązań przewidzianych w § 15, § 23 oraz § 34 ust. 1 tego rozporządzenia. Nie dotyczy to zatem § 12 rozporządzenia, odnoszącego się do budynków zagrażających życiu ludzi

3. Nie jest zasadne powoływanie się na względy techniczne i finansowe jako na podstawę wyłączenia z zastosowania obowiązującego przepisu prawnego, jeżeli takiego wyłączenia nie przewiduje sam przepis prawny. Zwłaszcza, jeżeli jest przewidziana przez ustawodawcę (§ 42 rozporządzenia) możliwość zastosowania rozwiązań zamiennych, ale nie obejmuje ona, z wyraźnej woli prawodawcy, tych przypadków, które określone są w § 12 rozporządzenia, czyli budynków, zagrażających życiu ludzi. Ustawodawca jednak, także wówczas gdy przewidywał rozwiązania zastępcze, chciał uniknąć automatyzmu i związał taką możliwość z ustaleniem, iż zachodzi przypadek szczególnie uzasadniony uwarunkowaniami lokalnymi, iż dokonuje się to w uzgodnieniu z komendantem wojewódzkim Straży a ponadto, że nie spowoduje to pogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej budynku. Niezależne od powyższej reguły ograniczenie zastosowania poprzez powołanie się na względy techniczne lub finansowe oznaczałoby nieuzasadnioną niczym korektę wyznaczonego przez prawo zakresu zastosowania przepisu.

4. Ograniczenie zastosowania obowiązku, poza wskazaną wyżej niezgodnością w wyraźną literą prawa, powodowałoby jeszcze inną niedopuszczalną konsekwencję. Prowadziłoby również do kolizji z aksjologią, leżącą u podstaw określonych w powołanych przepisach obowiązków. Mimo bowiem braku wyraźnej deklaracji prawodawcy w tej kwestii, nie może budzić wątpliwości, że u podstaw tych regulacji leży ochrona życia i bezpieczeństwa ludzi, związanych z istnieniem określonego budynku. Rozwiązania osłabiające ochronę tych wartości nie mogłyby zatem zostać zaakceptowane także na gruncie konstytucyjnej aksjologii całego porządku prawnego.

5. Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

      Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 22 lutego 2006 r. po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej "B." w (...) na decyzję P. Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w G. z dnia (...), Nr (...) w przedmiocie zobowiązania do wykonania zabezpieczeń przeciwpożarowych oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej PostAdmU).

        Sąd wskazał w uzasadnieniu, iż Komendant Miejski Państwowej Straży Pożarnej w (...) decyzją z dnia (...), Nr (...), na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1230 ze zm.) art. 104 i art. 107 § 1 i 3 KPA, § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. Nr 121, poz. 1138) oraz § 207 i § 256 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) nakazał Spółdzielni Mieszkaniowej ,,B." w (...) w terminie do 31 grudnia 2006 r. dostosować długość drogi dojścia ewakuacyjnego z pięter 10 i 9 w budynku położonym przy ul. (...) w (...) do wielkości nie zagrażającej życiu ludzi. W trakcie przeprowadzonej kontroli stwierdzono, iż długość drogi dojścia ewakuacyjnego z piętra 10 wynosi 131,2 m, a z piętra 9 odpowiednio 121,7 m. Stanowi to przekroczenie o 100% dopuszczalności drogi jaką przewidują przepisy (60 m) dla budynków wysokich zaliczonych do kategorii zagrożenia ludzi ZŁ IV przy jednym dojściu ewakuacyjnym. Jak podał dalej organ, stwierdzone nieprawidłowości należy uznać za czynniki zagrożenia życia ludzi, które mogą w znaczny sposób utrudnić warunki ewentualnej ewakuacji.

      W odwołaniu od ww. decyzji Spółdzielnia Mieszkaniowa "B." podniosła, iż organ nie uwzględnił przepisów przejściowych. Spółdzielnia posiada stosowny certyfikat potwierdzający spełnianie przez wszystkie zabezpieczenia przeciwpożarowe wymogów przewidzianych przepisami prawa. Nakładanie dodatkowych obowiązków jest bezzasadne. Są one bowiem nieuzasadnione oraz powodować mogą kosztowne wydatki niemożliwe do realizacji.

      Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w G., decyzją z dnia (...), Nr (...) na podstawie art. 27 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229 ze zm.) § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów w zw. z § 207 ust. 2 i § 256 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podniósł iż organ I instancji w następstwie przeprowadzonej kontroli zasadnie nałożył stosowny obowiązek.

       W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Spółdzielnia Mieszkaniowa ''B." wniosła o uchylenie decyzji P. Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej.

       W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

       Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku rozpatrując skargę uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie.

       W ocenie Sądu wiek budynku należącego do skarżącej oraz charakter ujawnionych nieprawidłowości pożarowych i wiążących się z nimi obowiązków do wykonania bezsprzecznie pozwalał na wydanie decyzji w trybie art. 26 ust. 1 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Wielokondygnacyjny charakter budynku obliguje w świetle § 208 rozporządzenia Ministra Infrastruktury zaliczenie go do kategorii zagrożenia ZŁ IV, podlegającej szczególnym wymaganiom techniczno-budowlanym i przeciwpożarowym. Rozporządzenie natomiast w żaden sposób nie różnicuje budynków w oparciu o kryterium ich wieku. Wobec powyższego nie można uznać, iż w odniesieniu do budynków starszych, wzniesionych jeszcze przed wejściem w życie rozporządzenia w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów jego przepisy są bezwzględnie wyłączne.

        W skardze kasacyjnej sporządzonej przez radcę prawną B.D., powyższy wyrok zaskarżono w całości.

       Strona skarżąca wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za wszystkie instancje.

      Spółdzielnia Mieszkaniowa" B." w (...) nie podziela stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku zajętego w wydanym wyroku, gdyż zdaniem Spółdzielni Sąd orzekając dokonał naruszenia przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe ich zastosowanie do sprawy, która podlegała rozpoznaniu.

        Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej "B” oddala skargę kasacyjną.

Orzeczenie w formacie pdf

 Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych