Tezy orzeczenia:

1. Powołany wyrok Trybunału nie podważa poglądu wyrażonego w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1009 r., I PK 221/08 (OSNP 2010 nr 23-24, poz. 284), zgodnie z którym uprawnienie i sposób wykorzystania czasu wolnego w zamian za czas pełnienia ponadnormatywnej służby podlegają różnej regulacji w pozapracowniczych stosunkach służbowych, co oznacza, że regulacje pragmatyk dotyczących danej grupy funkcjonariuszy nie mogą być wprost ani w drodze analogii stosowane do funkcjonariuszy podlegających innym pragmatykom.

2. Przepisy ustawy o Państwowej Straży Pożarnej nie mogą być uznane za przepisy szczególne w rozumieniu art. 5 KP (tak w wyroku z dnia 7 kwietnia 2009 r., I PK 218/08, Monitor Prawa Pracy nr 7, s. 372-374), a w konsekwencji do funkcjonariusza Państwowej straży Pożarnej, który pełnił służbę w przedłużony czasie pracy nie mają zastosowania, w oparciu o art. 5 Kodeksu pracy, przepisy tego Kodeksu o wynagrodzeniu za pracę w godzinach nadliczonych (tak w uchwale z dnia 18 marca 2008 r., II PZP 3/08, OSNP 2008 nr 17-18, poz. 249) oraz po drugie - brak jest podstaw do zastosowania przedmiotowego wyroku Trybunału Konstytucyjnego do uregulowania art. 97c ustawy o Państwowej Straży Pożarnej.

Skrócony stan faktyczny sprawy:

        Sąd Okręgowy B. wyrokiem z dnia 20 czerwca 2013 r. oddalił apelacje Mariana K. i Marka N. od wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 29 listopada 2012 r., którym oddalono ich powództwo przeciwko Komendantowi Miejskiemu Państwowej Straży Pożarnej w B. o zapłatę odpowiednio kwot 20.172 zł oraz 18.826,68 zł z tytułu służby pełnionej w godzinach nadliczbowych w latach 2005-2010.

        Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Mariana K. i Marka N. przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi Miejskiemu Państwowej Straży Pożarnej w B. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 lutego 2014 r., skargi kasacyjnej powodów od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt V Pa 36/13, odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Źródło: Legalis