Tezy orzeczenia:

1. Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji jest przepis art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68 ze zm.) zgodnie z którym do mianowania strażaka na stanowisko służbowe, przenoszenia na inne, powierzania pełnienia obowiązków służbowych na innym stanowisku, zawieszania w czynnościach służbowych albo zwalniania ze służby, z zastrzeżeniem art. 47 ust. 1, w komendzie powiatowej (miejskiej ) właściwy jest komendant powiatowy (miejski). Art. 32 ust. 1 ustawy Państwowej Straży Pożarnej jest przepisem materialnym prawa administracyjnego, stanowiący podstawę decyzji administracyjnej. Gdyby przyjąć iż przepis ten ma charakter wyłącznie kompetencyjny, brak byłoby po stronie właściwych przełożonych prawnych możliwości nie tylko do przenoszenia strażaków na równorzędne stanowiska, ale i do przenoszenia na stanowiska wyższe. Ustawa w art. 32 ust. 1 nie określa żadnych warunków przeniesienia na inne stanowisko służbowe, nie wskazuje też kryteriów i przesłanek, którymi kierować się powinien organ podejmujący decyzję w tym przedmiocie. Oznacza to, że przeniesienie na inne stanowisko w tej samej jednostce, pozostawione zostało uznaniu organu, który może kierować się kryteriami potrzeb służby i jej interesu oraz koniecznością zapewnienia sprawnego, optymalnego wykonania zadań Państwowej Straży Pożarnej. Stosunek służbowy strażaka cechuje się nierównością stron, podporządkowaniem i dyspozycyjnością. Przyjąć zatem należy, iż w ramach tego stosunku przełożony służbowy może władczo kształtować, w granicach obowiązującego prawa, sytuację prawną strażaka. Temu uprawnieniu służy właśnie przywołany wyżej art. 32 ust. 1 ustawy. Powyższe nie oznacza jednak, że decyzja podjęta w przedmiocie przeniesienia na inne stanowisko, jest pozostawiona całkowitemu, swobodnemu uznaniu organu. Wskazać wszakże należy, że sądowa kontrola decyzji uznaniowych co do zasady jest ograniczona. Sąd bada w takich sprawach, czy decyzja nie nosi cech dowolności, a więc czy organ rozstrzygający zebrał cały materiał dowodowy i dokonał wyboru właściwego sposobu załatwienia sprawy, po wszechstronnym i dogłębnym rozważeniu wszystkich okoliczności faktycznych, oraz czy użył trafnych argumentów, uzasadniających decyzję.

2. Fakt, iż organ I instancji nie umożliwił skarżącej zapoznania się z aktami sprawy przed wydaniem rozstrzygnięcia oraz nie poinformował jej o wszczęciu postępowania, oznacza naruszenie przez ten organ przepisów postępowania administracyjnego. Jednak naruszenie to, wobec rzetelności wyjaśnienia okoliczności sprawy przez organ odwoławczy, nie mogło mieć istotnego wpływu na jej wynik.

3. Nie można również uznać za zasadny zarzutu wydania podjętych w sprawie decyzji bez podstawy prawnej. Zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji, wydane zostały zgodnie z obowiązującymi w dniu ich wydania przepisami ustawy o Państwowej Straży Pożarnej oraz ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, a zarzucany brak przytoczenia w sentencji decyzji zastosowanych przepisów nie jest wadą, która powoduje konieczność wyeliminowania ich z obrotu prawnego. Sąd w pełni podziela w tym zakresie stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądowym, na które powołał się organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że brak przywołania podstawy prawnej nie pozbawia decyzji jej bytu prawnego, bowiem powołanie podstawy prawnej nie jest warunkiem istnienia decyzji, lecz warunkiem jej prawidłowości w znaczeniu formalnym. Również nie można mówić o "rażącym naruszeniu prawa", ponieważ taka sytuacja zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej sprzeczności z przepisami prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja ta nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa (vide: WSA w Warszawie z dnia 25 września 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 377/2008; wyrok NSA z dnia 18 czerwca 1993 r. sygn. akt. V SA 106/93).

Skrócony stan faktyczny sprawy:

       Decyzją z dnia [...] Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej przeniósł, z dniem [...] r., st. kap. J. B. ze stanowiska kierownika sekcji ds. organizacji i kadr na stanowisko starszego specjalisty ds. operacyjno-szkoleniowych w Komendzie Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej, pozostawiając uposażenie bez zmian. W uzasadnieniu decyzji Komendant wyjaśnił, że st. kap. J. B. na stanowisku kierownika sekcji ds. organizacji i kadr pracowała od 1 maja 2007 r. Stanowisko to istniało w strukturze organizacyjnej Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej do dnia 14 stycznia 2013 r. W wyniku przeprowadzonej reorganizacji i wejścia w życie z dniem 15 stycznia 2013 r. nowego regulaminu organizacyjnego, stanowisko to zostało zlikwidowane. Rozważając możliwość przeniesienia na równorzędne stanowisko służbowe organ wziął pod uwagę stan zatrudnienia w Komendzie Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej, kwalifikacje zawodowe posiadane przez st. kap. J. B., jej doświadczenie i dużą wiedzę w zakresie funkcjonowania struktur Państwowej Straży Pożarnej. W ocenie organu, jedynym stanowiskiem równorzędnym z dotychczas zajmowanym, które można było powierzyć temu funkcjonariuszowi, było stanowisko starszego specjalisty ds. operacyjno-szkoleniowych.

         W odwołaniu od tej decyzji st. kpt. J. B. oświadczyła, że co do zasady zgadza się na takie przeniesienie, ale decyzja zawiera liczne błędy formalne i dlatego powinna być uchylona. Przede wszystkim wydania decyzji nie poprzedziło jakiekolwiek postępowanie administracyjne, nie zawiadomiono strony o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym, w podstawie prawnej decyzji nie powołano żadnego przepisu prawa procesowego.

        Po rozpoznaniu odwołania Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej decyzją z dnia [...] uchylił decyzję wydaną w I instancji w części dotyczącej daty przeniesienia na stanowisko starszego specjalisty ds. operacyjno-szkoleniowych i ustalił datę przeniesienia na dzień 29 kwietnia 2013 r.

        Organ odwoławczy podkreślił, że organ I instancji był uprawniony do przeniesienia strony na inne, odpowiadające jej kwalifikacjom, stanowisko służbowe, a decyzja ta, mająca charakter uznaniowy, została uzasadniona obiektywnymi przesłankami i mieściła się w granicach władztwa służbowego sprawowanego wobec strażaka.

      Na powyższą decyzję J. B. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności, ewentualnie uchylenie.

        W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

        Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 marca 2014 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję personalną Komendanta Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie przeniesienia na inne stanowisko oddala skargę.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych