po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017 r. w Ł.

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o emeryturę pomostową

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 26 kwietnia 2016 r. sygn. akt VIII U 2175/15,

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za drugą instancję.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał Z. K. prawo do emerytury pomostowej od dnia 18 maja 2015 r.

Skrócony stan faktyczny:

Ubezpieczony Z. K., urodzony (...), niebędący członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, złożył w dniu 5 maja 2015 roku wniosek o emeryturę pomostową. W dacie złożenia wniosku o emeryturę Z. K. nie pozostawał w stosunku pracy. W toku postępowania przed organem rentowym wnioskodawca udokumentował w sposób bezsporny ogólny staż pracy w wymiarze 36 lat, 8 miesięcy i 5 dni, w tym okresy składkowe 33 lata, 6 miesięcy i 20 dni, a okresy nieskładkowe 3 lata, 1 miesiąc i 15 dni.

Zaskarżoną decyzją z dnia 7 lipca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., powołując się na przepis art. 4  w związku z art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych, odmówił Z. K. prawa do emerytury pomostowej. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż na dzień 1 stycznia 2009 roku wnioskodawca nie udowodnił okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. I i ust. 3 niniejszej ustawy o emeryturach pomostowych, wynoszącego co najmniej 15 lat. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych w myśl art. 49 ustawy okresu zatrudnienia od dnia 3 listopada 1976 roku do dnia 14 maja 1977 roku, od dnia 28 listopada 1978 roku do dnia 31 sierpnia 1980 roku, od dnia 15 kwietnia 1986 roku do dnia 19 czerwca 1987 roku oraz od dnia 20 czerwca 1987 roku do dnia 31 stycznia 2003 roku, ponieważ pracodawcy nie potwierdzają, że w okresach tych ubezpieczony wykonywał pracę wymienioną w załączniku nr 1 lub 2 do ustawy o emeryturach pomostowych.

Wnioskodawca posiada prawo jazdy kat. C – uprawnienia do kierowania pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony, z wyjątkiem autobusu, a także ciągnikiem rolniczym lub pojazdem wolnobieżnym od dnia 14 października 1976 roku. W okresie od dnia 3 listopada 1976 roku do dnia 14 maja 1977 roku ubezpieczony był zatrudniony w Komendzie Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy. Z dniem 3 listopada 1976 roku został mianowany funkcjonariuszem pożarnictwa oraz kierowcą. W świadectwie pracy z dnia 14 maja 1977 roku pracodawca wskazał, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierowcy. W ramach zatrudnienia, skarżący wykonywał pracę funkcjonariusza pożarnictwa - kierowcy wozu bojowego. Do jego obowiązków należało prowadzenie wozów bojowych, nie był oddelegowywany do prowadziłem innych pojazdów powyżej 3,5 tony.

W świadectwie pracy z dnia 20 stycznia 2005 roku wskazano, że Z. K. był zatrudniony w Komendzie Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej w Ł. od dnia 3 listopada 1976 roku do dnia 14 maja 1977 roku i w okresie tym wykonywał pracę funkcjonariusza pożarnictwa na stanowisku kierowcy, wymienioną w wykazie A, dziale XIV, pkt 23, stanowiącym załącznik do rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Następnie w okresie od dnia 28 listopada 1978 roku do dnia 31 sierpnia 1980 roku Z. K. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...)
i Mieszkaniowej w Z., Oddział w O., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy samochodowego. Wnioskodawca otrzymywał dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu, ponadto obowiązywała go umowa o odpowiedzialności majątkowej, którą powierzono mu samochód specjalny. W spornym Z. K. był kierowcą samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, tj. w okresie zimowym pługów do odśnieżania ulic, a w okresie letnim samochodu do zbiórki odpadów komunalnych, tzw. śmieciarki. Wnioskodawca nie był kierowany do innych prac. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O., będąca następcą prawnym (...) Przedsiębiorstwa (...) w Z., wystawiła ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym wskazano, iż był on zatrudniony
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w Z.
w okresie od dnia 28 listopada 1978 roku do dnia 31 sierpnia 1980 roku i w okresie tym wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony ( prace wymienione w wykazie A, dziale VIII, poz. 2, pkt. 1, zawartym w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 lipca 1983r w sprawie stanowisk pracy w zakładach pracy resortu Administracji, (...) Terenowej i Ochrony (...), na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej.

W okresie od dnia 9 września 1985 roku do dnia 31 stycznia 2003 roku odwołujący się był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w Ś., na stanowiskach starszego wartownika, funkcjonariusza pożarnictwa, pomocnika kucharza okrętowego i młodszego kucharza okrętowego. W ramach zatrudnienia w tym zakładzie pracy, w okresie od dnia 15 kwietnia 1986 roku do dnia 19 czerwca 1987 roku, był zatrudniony na stanowisku funkcjonariusza pożarnictwa w ramach Straży Pożarnej, jako kierowca wozu bojowego. Z dniem 20 czerwca 1987 roku Z. K. został przeniesiony do pionu połowów na pracownika morskiego i powierzono mu obowiązki pomocnika kucharza. W umowie o pracę z dnia 19 czerwca 1987 roku wskazano, ze jest to praca wykonywana w szczególnych warunkach. Z dniem 23 czerwca 1991 roku powierzono wnioskodawcy stanowisko młodszego kucharza. W ramach zatrudnienia na stanowiskach pomocnika kucharza i młodszego kucharza wnioskodawca pracował na statkach do połowów dalekomorskich. Przedsiębiorstwo (...) w Ś. wystawiło skarżącemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym wskazano, iż Z. K. był zatrudniony w zakładzie pracy od dnia 9 września 1985 roku do dnia 31 stycznia 2003 roku, przy czym w okresach od dnia 15 kwietnia 1986 roku do dnia 19 czerwca 1987 roku oraz od dnia 20 czerwca 1987 roku do dnia 28 stycznia 2003 roku, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace funkcjonariusza pożarnictwa (Wykaz A, dział XIV, poz. 23 ) oraz na statkach rybackich w rybołówstwie dalekomorskim (Wykaz B, dział IV, poz. 4) na stanowisku funkcjonariusza pożarnictwa oraz pomocnika kucharza okrętowego i młodszego kucharza okrętowego, wymienionym w wykazie A – B, dziale XIV-IV, pozycja 1-4, pkt 1 – 19 wykazu stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 24 Ministra Kierownika Urzędu Gospodarki Morskiej z dnia 15 sierpnia 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu gospodarki morskiej. W świadectwie tym wskazano również, że ubezpieczony nie korzystał z urlopu bezpłatnego. Z. K. korzystał z zasiłków chorobowych w następujących okresach: 29 czerwca - 31 sierpnia 1997 roku, 5 – 12 stycznia 1999 roku, 15 marca – 5 maja 2000 roku, 9 – 22 czerwca 2001 roku, 23 czerwca – 6 lipca 2001 roku, 31 sierpnia – 28 września 2001 roku, 24 czerwca – 20 grudnia 2002 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów, zarówno w postaci dokumentów, w tym przede wszystkim dokumentacji osobowej ze spornych okresów zatrudnienia, jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, oraz w sposób rzetelny, stąd też zostały uznane za wiarygodne. Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego się, co do charakteru jego pracy w spornych okresach, nie znajdując żadnych podstaw, by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Zeznania wnioskodawcy znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych skarżącego ze spornych okresów, tworząc logiczną całość i stanowią tym samy wiarygodne źródło dowodowe.

Orzeczenie w formacie pdf

Źródło: Portal orzeczeń sądów powszechnych